Eurotop = Eurostop

Het ware misschien beter geweest als onze regeringsleiders helemaal geen top hadden gehouden, want wat er nu gebeurt, is volkomen destructief en is een serieuze bedreiging aan het worden voor het voortbestaan van de Eurozone.

Een Trojka rapport is uitgelekt waarin wordt gezegd dat het akkoord 21 juli inmiddels volledig achterhaald is door de verslechterde economische toestand in Griekenland:

“The financing package agreed on July 21(especially lower rates on EFSF loans) does help the debt trajectory, but its impact is more than offset by the revised macro and policy framework.”

Het hele noodfonds kan worden opgesoepeerd door alleen de financieringsbehoefte van Griekenland:

“Cumulative additional financing needs (including rollover of existing official debt) could approach €450 billion.”

Met andere woorden: Griekenland zit in een steeds dieper wordend gat, waaruit het nooit en te nimmer meer kan ontsnappen zonder een default. Er moet worden afgeschreven op de Griekse schulden. Iets wat alle verstandige economen al tijden roepen. Percentages van 60 procent doen inmiddels de ronde.

Deze conclusie veroorzaakt tweespalt in de Troijka, want ECB vreest voor een financiële implosie bij afschrijvingen op Griekse schulden, aangezien de banken niet voldoende zijn gekapitaliseerd. Vandaar dat vrijwel iedereen vindt dat banken geherkapitaliseerd moeten worden. Dat gaat alleen niet meer lukken.

Het Financieele Dagblad bericht dat Portugal, Italie en Spanje weigeren hogere kapitaaleisen voor hun banken in te voeren. Daarmee halen ze niet alleen het mogelijk enige positieve resultaat van de Eurotop onderuit, maar deze landen saboteren zo ook de urgente herstructurering van Griekse schulden.

Frankrijk en Duitsland liggen met elkaar in de clinch over de bankensteun. Frankrijk wil dat Duitsland via het noodfonds gaat meebetalen aan redden van Franse banken. Duitsers zeggen — volkomen terecht deze keer — dat Frankrijk eerst zijn eigen bankproblemen moet oplossen, en pas als dat niet meer lukt, kan aankloppen voor steun. Frankrijk poogt op opzichtige wijze de kosten van het redden van de eigen banken op de Duitsers af te wentelen.

Door dit gedonder zullen de Duitsers nooit instemmen met een groter noodfonds, hetgeen uiterst urgent is (liever nog: een expliciet mandaat om de ECB als bazooka in te zetten). Er komt dus geen adequaat toegeruste lender of last resort voor overheidspapier. Hooguit komt er een PSPV (‘pimped special purpose vehicle’) dat van het geld dat nog onverblijft (na redding Griekenland en aanspraken Portugal en Ierland) een klapperpistooltje maakt richting de financiële markten. De financiële markten zullen nog lang onrustig blijven.

Onze politici kunnen of willen nog steeds niet aanvaarden dat de crisis hoe dan ook geld gaat kosten. Dat ze dus een onpopulaire boodschap moeten verkopen aan hun kiezers. Dat geldt voor alle politici. In Noord-Europa moeten politici vertellen dat er geld van Noord-Europese belastingbetalers zal gaan naar Zuid-Europa. En in Zuid-Europa moeten ze vertellen dat ze niet kunnen doorgaan op oude voet en ingrijpend moeten hervormen. In beide gevallen is Europa als geheel, maar zijn ook de Noord- en Zuid-Europese bevolkingen afzonderlijk, altijd beter af dan in een scenario waarin de Eurozone uit elkaar spat.

Iedereen is nog steeds bezig met het korte-termijn eigenbelang; proberen zoveel mogelijk kosten van de Eurocrisis op een ander af te wentelen. Er is geen enkele bereidheid om de onvermijdelijke verliezen bij failliete banken en landen te aanvaarden. Het is politiek allemaal begrijpelijk, maar onze regeringsleiders hebben kennelijk nog steeds niet in de gaten dat ze met deze onverantwoordelijke politieke strategie een totale financiële chaos in de Eurozone riskeren.

Als onze leiders maar lang genoeg treuzelen en blijven uitstellen dan worden de kosten van het redden van de Eurozone vanzelf groter dan de kosten van het laten ontploffen van de Eurozone….